Lat. amandus 'lieflijk, beminnenswaardig'. De heilige Amandus, afkomstig uit Aquitanië, was apostel van de Belgen onder koning Dagobert. Hij predikte vooral in het gebied van Gent en is later waarschijnlijk bisschop van Maastricht geweest. Hij stierf rond 680 in het klooster dat naar hem St.-Amandsberg genoemd werd; kerkelijke feestdag: 6 februari en 26 oktober. De naam Amandus kwam in het bekeringsgebied van de heilige pas betrekkelijk laat op. Socin vermeldt Amandus voor de Saargau in 718; Littger voor het Rheinland in 849, niet meer na 967 (hij ziet er dan ook een 'angleichung' uit een Germaanse naam met am- en -nand in, blz. 194). Leys' oudste voorbeeld is uit 1225, een geestelijke van de abdij in Gent, gesticht door Amandus. In Kortrijk komt rond 1400 de naam 15x voor en eenmaal Mant (Debrabandere). In 1420 in Dordt een Mandeken van Maldegen (SRD). In de 16e eeuw is de naam in het zuiden pas goed in gebruik, ook vrouwelijke vormen als Amandyne (Brugge 1549, Schouteet) komen dan op.