Oorspronkelijk een West-Gotische naam. De gangbare opvatting is dat het eerste lid fridu- 'vrede' is. Het tweede lid is -nand- ('moed vatten, wagen'). Wanneer het eerste lid inderdaad fridu- is, dan zou Ferd- een metathesisvorm (metathesis: omzetting van de medeklinkers) zijn, maar die kwam in het Oudgermaans (behalve in het Oudfries) niet voor. De Spanjaarden namen de naam uit het West-Gotisch over in de vorm Fernando, Hernando. Voor het eerste lid kan men daarom beter denken aan Angelsaksisch 'gemoed, geest'. Dit levert ook een betere betekenis op, namelijk 'die een wagende geest heeft, waaghals'. Naam van verscheidene koningen van Spanje: St.-Ferdinand III, koning van Castilië en Léon, geboren in 1199. Hij is de stichter van de kathedraal van Burgos. Gestorven in 1252, begraven in de kathedraal van Sevilla; kerkelijke feestdag: 30 mei. Bekend werd ook Ferdinand de standvastige (1402-1443), zoon van de koning van Portugal (Johannes I). Tegen het eind van de 15e eeuw kwam de naam Ferdinand via het Habsburgse huis naar het noorden: hij verbreidde zich vanuit Duitsland over West-Europa. Vooral in de tijd van de Barok werd het een geliefde voornaam. In Zuid-Nederland komt de naam halverwege de 16e eeuw in gebruik. In kringen van oudere socialisten heeft de voornaam Ferdinand mogelijk navolging gevonden onder invloed van Domela Nieuwenhuis.