Waarschijnlijk is dit de Griekse vorm van Hebreeuws Simeon (zie daar voor de betekenis). Op de Griekse vorm kan de Griekse naam Simoon invloed gehad hebben, een afleiding van Grieks simos 'met een stompe neus' (vergelijk Simonides, de naam van een Griekse lierdichter uit Ceos, omstreeks 500 voor Christus). Bij Tacitus komt de naam Simo(nis) voor als die van een jood. Zie ook Simen. In het Nieuwe Testament is de naam vrij frequent: Simon Petrus (zie Petrus); Simon Zelotes (de ijveraar), apostel; kerkelijke feestdag: 28 oktober; 18 februari is de feestdag van Simeon, bisschop van Jeruzalem. De naam was al vroeg in gebruik: Rheinland 936: Simon; dit kan volgens Littger 162 nog een contractie zijn van Germaanse Sigi(s)mund, of Sigiman (idem 198). In Nederland vinden we de naam al in de 12e eeuw. Oudste aangetroffen vrouwelijke vorm (Symona) dateert van 1450 (Van der Schaar). In de Bommelerwaard omstreeks 1600: Syn, Seine, Seijno, Seijnoom (de n in de verkorte vormen is het resultaat van de verwisseling van m en n in de volledige vorm).